Het verhaal van een nieuw Puppy
In Augustus is onze Zwitserse Herder Dex opeens overleden, wat een schok!
Dat duurt even om overheen te komen, wat missen we hem! Geen vervanging; maar begin november is het echt wel duidelijk dat we weer een hond willen… maar wat voor één en hoe??
Na heel wat online ‘karakter testen’ komen we toch steeds weer uit op de Zwitserse Herder, ondanks alle vrienden die blijven herhalen – ‘die is toch groot’ ‘dat is een herder’ ‘die zijn best wel een hoop werk’. Tja – maar een hoop werk is elke hond, herders zijn heerlijk slimme werkers en de witjes zijn de meest mooie en sociale honden, en ‘groot’… ja, dat is een feit. Maar is dat dan ook een probleem?
Nee, het besluit is gevallen, een witte herder. Ook willen we graag eens meemaken hoe het is een hond vanaf het begin af aan op te voeden, nadat we Dex midden in zijn leven hadden opgevangen.
Dus; een witte herder pup… hoe doe je dat?
Algauw is duidelijk dat het van belang is alle ‘broodfokkers’ uit te sluiten. Ongelofelijk wat mensen toch al niet doen om geld te verdienen ten koste van het welzijn van dieren, brrr… nee dat niet.
Via de website van de Vereniging Zwitserse Witte Herder komen we op de websites van diverse fokkers. Uitzoeken bij wie er een nestje op komst is… en dan blijkt dat er een hele sollicitatie procedure bij komt kijken, inclusief motivatie e-mail. Dat voelt een beetje ongemakkelijk to be honest – wat schrijf je dan? Maar ons verhaal is ons verhaal en dat moet het dan maar zijn. Van de andere kant bezien is het wel supergoed natuurlijk; de hoofdvraag is of de mensen bij de pup passen, niet de pup bij de mensen.
Zo gezegd, zo geschied, en we worden uitgenodigd voor een kennismakingsgesprek. Dat is helemaal in Friesland, bijna twee uur rijden, maar we zijn ondertussen van mening dat geen afstand te ver is in ons kleine kikkerlandje als het gaat om een fijne fokker & onze nieuwe huisgenoot.
En zo zit je dan opeens in Ureterp op de bank met een bakkie koffie en wat lekkers erbij – 5 volwassen witte herders om ons heen (buiten moeder Evita wonen er nog 3 dames hier, en toekomstig papa Kibo is toevallig op bezoek) en een fijn gesprek met Gretha en Klaas-Jan. Tenminste; wij vinden het een fijn gesprek, en we denken dat dat wederzijds is maar zijn toch superopgelucht wanneer we de bevestiging een paar dagen later via de email ontvangen! Yes, het gaat gebeuren!
Half december worden de pups verwacht. Afwachten nu maar, of nou ja, we krijgen een heel document met verdere informatie waarover we ons in de tussentijd kunnen buigen ; vraagstukken als hondenschool, verzekeringen, en natuurlijk moeten we ook gaan bedenken waar we de bench gaan neerzetten, de tuin afzetten, en oh; een naam verzinnen…! Genoeg te doen.
We worden op de hoogte gehouden van de vorderingen van Evita’s zwangerschap, alles gaat goed. Er worden 7 pupjes verwacht! Wat zullen het worden? Reutjes of teefjes, stokhaar of langstokhaar?
We hebben een voorkeur uitgesproken voor een langstok reutje, maar eigenlijk maakt het ons steeds minder uit. We hebben vertrouwen in de ervaring van de fokkers om de juiste pup aan ons toe te wijzen, uiteindelijk hebben zij ruim meer ervaring met de karakters van verschillende honden dan wij!
Een paar dagen voor de geplande datum, op 13 december is het zover! We krijgen een prachtige email waaruit blijkt hoe dicht geluk en verdriet bij elkaar liggen; want van de 7 pupjes overlijdt er eentje in de eerste nacht. Tja, helaas gebeurt dat soms om onverklaarbare redenen. De overige 2 reutjes en 4 teefjes zijn gelukkig helemaal gezond, en op de foto’s is te zien zo superklein en kwetsbaar!
Om moeder & pups voldoende rust te bieden kunnen we niet meteen op bezoek, maar worden op de hoogte gehouden met foto’s via de website, whatsapp & facebook – dat laatste gebruiken wij niet echt, maar had er een ‘refresh knop’ op mijn mobiel gezeten om de Dejoni’s webpage te verversen dan zou die ondertussen versleten zijn!
Na de kerst kunnen we al langs komen – en zo rijden we weer heen en weer naar Ureterp. In de werpkist liggen 6 lieve witte mormeltjes – de oogjes zijn net open! Wat een schatjes; en zo klein! Op schoot zie je dat het toch al echt kleine hondjes zijn, die zacht piepen omdat ze opeens in vreemde handen liggen… we worden scherp in de gaten gehouden, niet alleen door moederhond, maar door de hele kennel – er gaat echt niets verkeerds gebeuren met deze pups! Regelmatig worden ze aan een snuffel onderzoek onderworpen, en worden de kleine mini plasjes vakkundig opgewekt & weggelikt.
Toch is me ook wel duidelijk dat het best een dingetje is hoor; zo’n nest met pups in je huis en het continue schoonmaken! De pups drinken nu nog bij hun moeder en weten feilloos de weg naar haar tepels te vinden. Het is nog niet duidelijk wat voor vacht de pups zullen hebben; ze zijn nu allemaal even zacht, pluizig en wit!
2 weken later mogen we weer langs komen – wow; wat zijn die gegroeid!!! Ongelofelijk! De pups zwerven al door de kamer, waar er één gaat, daar volgen er meer! Regelmatig gaat de energieknop even ‘uit’ en ploffen ze ter plekke in slaap; bij voorkeur met z’n allen onder de bank… dat past nog maar net!
Ook mogen ze nu de tuin in, de buitenwereld verkennen. Ze kunnen nog niet op de bedbank klimmen en dus kan mama Evita daar even haar rust vinden. Oef – dan denk ik dat het voor het mensenbaasje een klus is, maar voor de hondenmoeder ziet het er helemaal uit als een zware job, 6 pups die toch al aardig wat tandjes krijgen te voeden… liggend voeden is niet meer te doen, maar al staand gaat het net. De pups krijgen nu ook hun eerste pap bijgevoerd zodat het niet meer helemaal op moedermelk aankomt.
Af en toe spot ik een kat buiten of op de eettafel die al het gepupsel in zich opneemt. We horen dat voor sommige van de katten dit nu hun 14e nestje is; zeer ervaren dus en ze weten wat hen te wachten staat wanneer de energie levels & onderzoekendheid van de pups met de dag toenemen! Ik ben benieuwd hoe onze katten met deze hoeveelheid energie (maar dan gelukkig gedeeld door 6) om zullen gaan…
Weer twee weken later is het inloop-middag in Huize Dejoni – er zijn nog 2 andere gezinnen die ook een pupje mee zullen nemen, heel gezellig! Buiten in de tuin is het ondertussen een speelparadijs met hondenhuisjes, tunneltje en heel veel geurtjes en belevenissen. Prachtig om te zien. Gretha en Klaas-Jan vragen ons of we onze voorkeur voor 2 pups kunnen noemen. Oh jee… dat valt nog niet mee! Ze zijn allemaal lief en dus kun je eigenlijk niet verkeerd ‘kiezen’ – maar het valt ons zwaar te zeggen wie we willen. In de paar uurtjes dat we er zijn is het toch lastig om de karaktertjes te doorzien. We hadden een voorkeur voor langharig, en het lijkt dat beide mannen kortharig zullen zijn. Ondertussen maakt het ons echt niet meer uit of het teefje of reutje wordt – het gaat meer om het karakter van de hond.
Gelukkig duurt de rit naar huis weer 2 uur en kunnen we nog lang napraten en een eigen analyse maken van hoe we denken dat pupje Paars wat rustiger is, pupje Geel een felle tante en meneer Blauw iets terughoudender. Uiteindelijk spreken we een voorkeur uit voor pup Groen en Oranje, Oranje is duidelijk een langhaar, Groen waarschijnlijk niet.
Gretha en Klaas-Jan bevestigen via email dat zij ook dachten dat de pup Groen goed bij ons zal passen, dus dat zal het dan worden… nu kunnen we definitief een naam gaan kiezen uit onze namenlijst!
Al een week later mogen we weer langs – dit keer in het bos bij Bakkeveen. De pups gaan voor het eerste de wijde wereld in – het is een kleine reünie en er zijn veel Dejoni baasjes die met hun aanwinst uit vorige nestjes bij het event aanwezig willen zijn – wat een pracht de honden achter ballen aan te zien jagen en door de plassen te sprinten en over boomstammen heen te zien zeilen.
De pupjes zijn nog niet zover; al doen ze aardig hun best; achter papa aan – pootjes in het water – eh… wat is dat… iew – nat! En nee, de omgevallen boomstam is echt nog te hoog; maar héé; je kunt er wel onderdoor!!!
We zijn er algauw achter dat onze amateur analyse van de karakters wel de vuilnisbak in kan. ‘Ondernemende’ Rood en Groen schuilen onder de lange jas van Meggi (die dit keer ook mee was) om de wereld van daaruit eens te bezien. ‘Terughoudende’ Blauw daarentegen is vastbesloten vriendschap te sluiten met een even klein, maar duidelijk ouder teckel hondje die hij overal achtervolgt.
Nou ja; we hebben alle vertrouwen in Gretha en Klaas-Jan’s keuze voor ons en settelen ons voor de hondje groen, die nu ook de kennelnaam Dejoni’s Noble Nolan draagt.
En zo zijn we er een weekje later weer voor de (voorlopig) laatste keer om onze Yuki op te halen – 8,5 week is hij en 8,4 kilo zwaar en klaar voor het avontuur!
Buiten onze pup krijgen we een enorme stapel spullen mee; diverse pup speeltjes, een hondenhanddoekje, een zak brokjes, en voor onze Yuki ook nog speciaal een bak met zacht vlees. Een doekje met nestgeur en dan ook nog een stapel papierwerk met instructies, een voerschema, informatieboekjes, verenigingspapieren, Raad van Beheer instructies en natuurlijk het koopcontract.
Vol goede raad – vergeet niet een afspraak bij de dierenarts voor de 9-weken enting te maken (die staat al!), en een nieuw eetplekje voor de katten ‘hogerop’ zoeken zodat de pup geen kattenbrokken zal eten – stappen we in de auto. Klaas-Jan zet de pup op de grond bij de voorstoel en zo aanvaarden we de reis naar huis; met uiteindelijk de pup op schoot op een matje –dat ging prima.
En thuis ook ; ongelofelijk hoe zo’n pup zo snel een heel nieuw huis en nieuwe mensen zich eigen maakt en de weg weet te vinden. Een snack in de bench, plezier maken in de ren, snuffelen aan banken en stoelen, en ook de weg naar buiten om te plassen, en later op de dag, ook het eerste poepje gedaan. Top; alles functioneert!
Voor de poezen is het meer wennen, grappig genoeg vindt onze gewoonlijk erg schrikachtige Zorro de pup en stuk minder eng dan onze bijdehante Blacky – die de eerste dag niet binnen durft te komen. Yuki doet stoer door te proberen te blaffen als een ‘echte hond’ maar vind het dan algauw leuk om achter ze aan te rennen en te vragen of ze willen spelen… de katten blazen dan terug en nestelen zich veilig wat hoger op. Maar een vrede is gesloten. Twee dagen later neuzen onze witte pup en zwarte kat bijna met elkaar; mijn hoop is dat nog eens op een foto te vangen!
Maar goed, eerst gaan we nog die eerste nacht in – de bench training van eerder op de dag werkte prima en Yuki lag om 11uur tevreden in de (gesloten) bench te slapen. Om 1uur maakten we hem wakker voor een kort plasje – maar Yuki moet toch een beetje zoeken voor hij de rust heeft om te plassen en dan is het toch behoorlijk koud buiten zo midden in de nacht! Rond 4en wordt Yuki een beetje onrustig en moet er een poepje worden gedaan. Dat duurt nog iets langer; voor de komende nachten leggen we warmere snelle kleding klaar!
De volgende dag verloopt rustig en soepel. We doen het rustig aan met het verkennen van huis en tuin, halsbandje om en af, spelen, body checks (vooral voor het wennen eraan; alles is prima schoon & in orde!).
De tweede nacht was de eerste uitdaging; om 3uur maakt Yuki ons wakker om te plassen, en had daarna veeeeel meer zin om te spelen dan te slapen. Achteraf bezien (we hebben op dit moment al de wijsheid van 3 dagen puppy-ouder zijn) was hij waarschijnlijk gewoon te moe, en moeten we in de nacht een zo korte mogelijke routine aanhouden. Maar na best een tijd (de klok gaat ook langzamer ’s nachts – althans bij ons in huis in ieder geval!) slaapt hij dan toch weer – en om toch de nodige rust te nemen slapen we de volgende morgen met z’n allen maar een beetje uit.
We hebben de luxe van een logeerkamer beneden; dus we liggen er allemaal behoorlijk comfortabel bij; maar je ‘slaapt toch op het geluid’ en iets minder dan gewoon. De dag begon dus al later dan ons goed voorbereide schema aangaf; en zo liepen we de hele dag wel een beetje achter de feiten aan. Yuki achter ons, en wij achter de klok. Gelukkig draait het niet echt om de klok en hebben we allebei vrij dus we passen ons wel aan.
Vandaag lopen we voor het eerst een stukje aan de lijn in de tuin, gaan we stofzuigen, komen toch de buurkinderen een paar minuutjes ah en oh roepen, oefenen we zijn naam (of in ieder geval zijn neus om de brokjes in onze hand te vinden) en komen prima de dag door. Okay, een keer een plasje binnen omdat we toch het seintje misten dat dat eraan zat te komen; maar als we goed opletten zien we Yuki al naar de tuindeur lopen wanneer er iets moet gebeuren.
In de avond echter luisteren wij helemaal niet goed naar hem en denken dat hij geen zin heeft om te slapen, maar wel graag op alles (handen, spijlen, lades, stoelpoten, tafelpoten, alles behalve de puppy ruilstick eigenlijk) wil bijten, maar, blijkt een uurtje later; eigenlijk moesten de darmen echt hoognodig geleegd worden en hebben wij weer een stukje nieuwe hondentaal geleerd.
Yuki is echter wel zo opgelucht dat hij vanaf 11uur gewoon de hele nacht doorslaapt tot 6 uur! Top; een goed begin van de volgende dag waar we een stukje langs de provinciale weg open (da’s herrie!), kennis maken met de eerste buur-honden (die zijn wel een beetje eng, alhoewel tot nog toe allemaal kleiner dan onze 9 weken oude pup!) en gaan we zo nog even bij de pony’s van de overburen langs.
We hebben zo wel een goed ritme te pakken en al zal het vast nog wel vaker gaan gebeuren dat we er even naast zitten met onze interpretatie; hebben wij er alle vertrouwen in dat het helemaal goed gaat komen met onze pup!
Dank jullie wel Gretha en Klaas-Jan voor jullie openheid, jullie vertrouwen, jullie kundigheid en bovenal voor onze lieve Dejoni’s Noble Nolan – Yuki!